No, co by nie mówić. Każdy stara się tam jakieś wrażenie wywrzeć. Nawet osoby, które wyglądają, jakby się nie starały - one się starają wywrzeć wrażenie, że nie starają się wywrzeć wrażenia.

No, może jest niewielki odsetek osób, które naprawdę się nie starają, aczkolwiek wrażenie wywierają. Jakieś.

No i mnie jakoś tak byłoby milej, gdybym wywierał pozytywne wrażenie. Zwłaszcza na kobiecej części populacji. Mile łechtałoby to moją męską próżność, a także ukryty kompleks macho i mnóstwo innego bełkotu rodem z Freuda.

Niemniej, przy mojej "fasadzie" wrażeń pozytywnych raczej nie wywierałem. Niby jak mnie ludzie poznawali bliżej, no to czasem było ok, czasem nie (jak to zwykle bywa), ale... Pogodziłem się z tym, że wrażenie wywieram takie a nie inne. I że czasem mówią, że dopóki mnie nie poznali bliżej, to sprawiałem wrażenie takiego, co to bez siekiery i gazu obezwładniającego nie podchodź.

Natomiast w ten weekend... Postanowiłem odwiedzić rodzinę, głównie po to, żeby Żonę i Córę odebrać z tygodniowego wygnania pod pretekstem "A teraz to się wyśpię". Ale że pogoda była śliczna, poszedłem na spacer. Dzidzia w wózku, słońce cudne, zadowolony tatusiek pcha ten wózek i wpatruje się w to swoje Światło Życia.

Nagle i niespodziewanie, z bocznej drogi wyszła taka jedna. Zobaczyła mnie i - zatrzymała się jak wryta, a oczy - normalnie, jak pięć złotych, mówię Wam. I z otwartymi usty patrzy na mnie.

Speszyłem się, bom nieśmiały wielce, a zwłaszcza nie przyzwyczaiłem się do zainteresowania okazywanego w sposób tak bezpośredni przez kogokolwiek ale - zarumieniony po uszy - nadal pcham ten wózek. A ona stoi i patrzy na mnie i ani drgnie, a oczy - normalnie jak pięć złotych, mówię Wam.

I jak już koło niej przechodziłem, to zobaczyłem, jak szarpnęła za kolano (miała na odpowiedniej wysokości, bo mogła mieć ze 3 latka) jakąś kobitę stojącą obok i konspiracyjnym szeptem, w którym słychać było niesamowite zaaferowanie, powiedziała:

- Mamo! Patrz! Święty Mikołaj!